Enkele dopingsmoesjes uit de wielrennersgeschiedenis op een rij.
Crosswielrenner Toon Aerts is tegen de dopinglamp gelopen en schreeuwt zijn onschuld uit. Op 19 januari kreeg Toon Aerts een controle buiten competitie. Uit zijn plasje bleek dat er een product in zijn lijf zit dat op de verboden lijst staat. “Ik kreeg een brief van de UCI die geen enkele atleet wil krijgen in zijn carrière. Ik kreeg namelijk de melding dat er een afwijkend resultaat werd gevonden in mijn urinestaal dat werd afgenomen bij een controle buiten competitie bij mij thuis op 19 januari. Ik tast momenteel in het duister hoe dit is kunnen komen. In mijn urinestaal is het product Letrozole Metabolite gevonden. Een product waar ik tot gisteren nog nooit van had gehoord en ook niet weet hoe dit in mijn lichaam terecht is gekomen.”
— Aerts Toon (@ToAerts) February 15, 2022
Letrozole Metabolite is een spul dat weinig met fietsen te maken heeft, laat staan met mannen. Het is specifiek bedoeld voor vrouwen die de menopauze voorbij zijn. Het is een medicijn tegen borstkanker. Volgens kenners – en dat zijn er nogal wat in het wielrennen – moet je haast achterlijk zijn om het te slikken, want het is 14 dagen lang zichtbaar in de urine. “Als je het gebruikt, ben je zo positief als wat”.
Het bewuste metabolite werd in het verleden nog wel eens uitgeplast door bodybuilders. Het gaat de aangroei van borsten tegen door testosteron te stimuleren.
“Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik al heel mijn carrière tegen enige vorm van doping ben en er altijd alles aan gedaan heb om een voorbeeld te zijn als atleet”, aldus Aerts. We willen hem graag het voordeel van de twijfel geven, maar hij is niet de eerste die we iets dergelijks horen roepen.
Het smoesje is alvast ongeloofwaardig, zoals de meeste wielersmoesjes uit het verleden. Bij Aerts klinkt het als volgt: “Gedacht wordt in de richting van verontreinigde voedingssupplementen. Zowat elke renner neemt extra vitaminen en voedingsstoffen in en in het verleden zijn al vaker contaminaties vastgesteld, vaak bij goedkopere producten.”
Reactie van ploegmanager Sven Neyts: “We wachten nu het B-staal af en eventuele verdere elementen die Toon kan verzamelen.”
Iedereen is onschuldig tot de schuld bewezen is, maar herinner je je deze smoesje nog?
In 2004 test de Italiaanse profwielrenner Gilberto Simoni positief op cocaïne. Zijn excuus: ten eerste dat een verdovingsmiddel van zijn tandarts cocaïne bevatte, en vervolgens dat het positieve resultaat kwam van Peruaanse snoepjes die hij van zijn tante had gekregen. Geloof het of geloof het niet maar de smoes werkte. Simoni stond tijdens het onderzoek twee maanden buitenspel, maar bleek uiteindelijk vrij van schuld.(Een soortgelijke verdediging werkte in 2009 voor tennisser Richard Gasquet, die beweerde dat hij een vrouw kuste die cocaïne had gebruikt.)
Floyd Landis wordt in de Tour de France van 2006 betrapt op het gebruik van testosteron. In een bizarre persconferentie antwoordt Landis “ik zeg nee” wanneer hem wordt gevraagd of hij doping heeft gebruikt, en stelt dat zijn epitestosteron-verhouding scheef zou kunnen zijn door het drinken van Jack Daniels de avond voor de test. Landis schreeuwt zijn onschuld van de daken, maar geeft later toe dat hij bijna net zoveel drugs gebruikte als Keith Richards. Vreemd genoeg houdt hij tot op de dag van vandaag vol dat een van de drugs die hij tijdens de Tour van 2006 niet gebruikte, testosteron was.
In de Tour van 2002 rijdt een minder bekende buitenstaander, Raimondas Rumsas, spectaculair de bergen op om als derde overall te eindigen. Zijn vrouw wordt wordt echter aangehouden door de politie, omdat ze EPO, groeihormoon en steroïden in haar auto vinden. Ze beweren dat het voor de schoonmoeder is. In 2003 test Rumsas positief op EPO en wordt hij voor twee jaar geschorst.
Bjorn Leukemans beweert na een positieve test dat hij, euh, seks had met zijn vrouw toen de drugstesters kwamen opdagen en dat verklaarde de piek in zijn testresultaten. Als reactie daarop weze de testers hem erop dat – hoewel seks de natuurlijk voorkomende niveaus van de stof zou kunnen verhogen – het waarschijnlijk geen effect zou hebben op de hoeveelheid synthetisch testosteron in het lichaam.
